Portret
De eerste helft van 2025 zit erop – het was een periode vol ontmoetingen die me bijblijven. Eind vorig jaar besliste ik om het wat rustiger aan te doen: ik fotografeer minder en doe enkel de opdrachten die ik echt voel. En dat zijn vooral portretten.
Als portretfotograaf ben ik altijd op zoek naar meer dan alleen een gezicht. Ik zoek naar wat iemand drijft, wat iemand typeert, zelfs als dat maar heel even zichtbaar is. In de afgelopen maanden kreeg ik opnieuw de kans om een reeks mensen te fotograferen die elk op hun eigen manier indruk maakten. Ik mocht de afgelopen maanden een portret maken van een aantal bijzondere mensen: muzikanten, kinderen, vrienden, jongeren, een model, een landschapsarchitect, een advocate, een sociaal assistente enz.
Een muzikaal portret
Zo stond ik onlangs oog in oog met het muzikale trio Donax – hoboïst Bram Nolf, fagottist Luc Loubry en pianist Hans Ryckelynck. Zij brengen niet alleen muziek, ze brengen een ervaring. Sprankelend, virtuoos, soms speels, soms haast meditatief – en altijd doordacht. Het is een zeldzame combinatie, die van hobo, fagot en piano, en precies dat maakt het boeiend. Geen opgezet gedoe, gewoon drie muzikanten die elkaar door en door kennen. Dat zie je en dat hoor je.
Studio portret
En dan was er Badi – geboren als Badibanga Ndeka. Een Brusselse rapper met wortels in Congo, die muziek maakt zoals je die nergens anders hoort. Hij mengt hiphop met Congolese rumba, elektronica en een flinke dosis visie. Afrofuturisme is zijn stijl, maar ook zijn statement.
Ook in de studio fotografeerde ik in het begin van het jaar een jonge Gentse advocate met een zeker rock’n’roll gehalte.Wie dacht dat de advocatuur vol liep met grijze muizen, think again!
Portretfotografie: Een Persoonlijke Touch
Daarnaast had ik een aantal bijzondere ontmoetingen met jonge mensen vol ambitie. Zo was er Manon, een fotomodel dat voyageert tussen Gent en New York.
Zo waren er ook een landschapsarchitect met een scherp oog voor detail en duurzaamheid die ik zijn heimat – een prachtig bos – mocht portretteren.
Idem voor de sociaal assistente die ik op een prachtige urbex locatie in de buurt kon fotograferen. In elk van hen zag ik een andere vorm van gedrevenheid – en dat is precies wat ik probeer vast te leggen.
Ik experimenteerde ook met een reeks zelfportretten – een oefening in kijken, in loslaten, in stilstaan. Het blijft confronterend om jezelf te fotograferen, maar ook verhelderend.
En tenslotte was er nog een bijzonder moment met de twaalfjarige zoon van een vriend. Geen opzet, geen script – gewoon een paar spontane beelden die iets vertellen over opgroeien, over nieuwsgierigheid en over even in het moment zijn.
Voila, ik vond het leuk om een selectie portretten te delen. Geen volledige verhalen, wel een aantal slices of life. Genoeg om te voelen wie iemand is – of wie iemand even was, daar en toen.
Dank aan iedereen die me toeliet te kijken en vast te leggen.
Op naar een tweede helft van het jaar, met hopelijk veel van die mooie momenten. Je weet me te vinden 🙂
